Στο «Αυγό του φιδιού», στη μία εκ των δύο αγγλόφωνων ταινιών του, και ίσως τη μόνη ανοικτά πολιτική ταινία του, ο Μπέργκμαν περιγράφει μια εβδομάδα από τη ζωή δύο Αμερικανοεβραίων, του Άμπελ και της Μανουέλα, στο Βερολίνο του 1923. Οι ήρωες περιφέρονται σαν χαμένοι σ’ ένα μεσοπολεμικό Βερολίνο που το πλακώνουν η απελπισία, η ανεργία, ο πληθωρισμός, η πείνα, η παρακμή. Ένας ναζιστής γιατρός παρέχει καταφύγιο στους δυο τους, την τέως ερωμένη του και το φίλο της, δήθεν από συμπόνια, για να τους προστατέψει τάχα από τις διώξεις κατά των Εβραίων. Στην πραγματικότητα τους χρησιμοποιεί σαν ανθρώπινα πειραματόζωα. Όλα συμβαίνουν λίγα εικοσιτετράωρα μετά το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπιραρίας» του Χίτλερ, για την ανατροπή της γερμανικής κυβέρνησης. Στην, ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία, «σκάει το αυγό του φιδιού», το αυγό του Εθνικοσοσιαλισμού.